شوک اولیه، انسجام ملی و محاسبه غلط دشمن

نمی توان انکار کرد که عملیات شب نخست اسراییل علیه ایران، هم در سطح تاکتیکی و هم روانی، شوکه کننده و غافلگیرکننده بود.

ترور برخی از کلیدی ترین فرماندهان نظامی کشور، موجی از بهت، نگرانی و هراس از آینده ای نامعلوم را به دنبال داشت.

اما آنچه شاید از خود حمله مهم تر بود، پیچیدگی عملیات روانی دشمن و القای برتری اطلاعاتی و عملیاتی آن ها بود؛ موجی که در افکار عمومی، نگرانی عمیقی پدید آورد.

شباهت های آشکار این حمله با عملیات هایی که پیش تر در غزه، لبنان و علیه حماس اجرا شده بود، باعث شد که برخی تحلیل ها و برآوردهای عمومی، احتمال موفقیت دشمن را بسیار بالا بدانند.

اما آنچه اسراییل را به این ریسک بزرگ و بی سابقه—یعنی حمله مستقیم به ایران در بحبوحه مذاکرات غیرمستقیم—متقاعد کرد، نه توان عملیاتی، بلکه برداشت نادرست از شرایط روانی و اجتماعی ایران بود.

اسراییل تصور می کرد جامعه ایرانی، با توجه به فاصله ای که میان مردم و حاکمیت ایجاد شده، زیر بار فشار یک جنگ مستقیم، دچار فروپاشی خواهد شد.

در نگاه آنان، گلایه ها، اعتراضات، خشم ها و رنجش های مردم سرمایه ای برای فشار بیشتر بود.

تصور غالب در اتاق های فکر دشمن این بود که جنگ، ایران را از درون خواهد شکست، نه از بیرون.