چهار میثاق؛ چگونه از خاموشی رویا بیدار شویم؟

بیاموز، اطاعت کن، سزاوار باش، بترس، تأیید بگیر.

در این میان، خویشتنِ واقعی مان خاموش می شود و چیزی که باقی می ماند، - سخن، جادویی ست که در جان جهان نفوذ می کند.

هر واژه، همچون بذری ست که در ذهن و دل خود و دیگران می نشانیم.

اگر آگاهانه بکاریم، عشق و نور خواهد رویید؛ و اگر بی توجه، ممکن است تخم ترس و زهر باشد.

پاکیزه سخن گفتن یعنی مسئولیت پذیری در برابر کلماتی که می گوییم، در برابر نگاهی که داریم، حتی در ذهنی که می پرورانیم.

یعنی سخن نگفتن از سر خشم، تحقیر، یا قضاوت.

یعنی آنچه می گویی، راست باشد، مهربان باشد، و سودمند.

بیشتر رنج های زندگی از آن جاست که خود یا دیگران با کلمات، زخم زده ایم؛ چه آشکار، چه پنهان.

حال آنکه با سخنی پاک، می توان جهانی تازه ساخت، روابطی صادقانه و دلی آرام داشت.

کلمات، دارو هستند اگر از دل آگاه برخیزند.

2- هیچ چیز را به خود نگیر آدمی هر چه درونش دارد، بیرون می پراکند.

اگر کسی تو را تحقیر می کند، یا با تو رفتار نامهربانانه ای دارد، آن چه از دهان او بیرون می آید، بازتابی از دنیای درونی خودش است، نه نشانی از ارزش تو.

پس چرا آن را به دل می گیری؟ چرا آن زهر را می نوشی؟ میثاق دوم می گوید: هیچ چیز را به خود نگیر، نه تحسین و نه سرزنش.