نفت و سرنوشت ایران؛ روایتی هنوز ناتمام

در نهایت، نفت برای ما فقط سوخت موتورهای صنعتی نبود؛ سوخت ذهن ها و انگیزه ها نیز بود.

گاه درد شد، گاه درخشش.

- در نهایت، نفت برای ما فقط سوخت موتورهای صنعتی نبود؛ سوخت ذهن ها و انگیزه ها نیز بود.

گاه درد شد، گاه درخشش.

عصرایران؛ محمدشاهرخ نسب - در پنجم خرداد 1287، زمانی که نخستین فواره ی نفت از دل کوه های مسجدسلیمان برخاست، ایران تنها صاحب یک منبع زیرزمینی نشد؛ بلکه وارد دوران تازه ای از تاریخ خود گشت.

نفت، این مایع سیاه و لغزان، نه تنها چهره ی جغرافیای جنوب را دگرگون ساخت، بلکه مسیر توسعه، هویت اجتماعی، و حتی رؤیاهای نسل های آینده را نیز بازتعریف کرد.

این روایت، هنوز به پایان نرسیده است.

  در نخستین سال های قرن بیستم، زمانی که هنوز صنعت در بسیاری از نقاط جهان در حال شکل گیری بود و خاورمیانه در سکوتی تاریخی فرورفته بود، ناگهان از دل کوه ها و خاک های گرم مسجدسلیمان، مایع سیاهی بیرون جهید که نه تنها سرنوشت یک شهر، بلکه تقدیر یک کشور و منطقه را دگرگون کرد.

پنجم خرداد 1287 خورشیدی، روزی بود که ایران به استقبال مدرنیته رفت؛ نه با کارخانه یا دانشگاه، بلکه با فوران نفت.

این رویداد تاریخی، تنها یک کشف زمین شناسی نبود؛ بلکه لحظه ای بود که تاریخ، به واسطه ی انرژی، ورق تازه ای خورد.