معمار آرامگاه خیام، فردوسی و کمال الملک کیست؟

درختی بود، ریشه در خاک اما سر در آسمان.

هوشنگ سیحون، معمارِ خاطره ها، مردی بود که به سنگ جان داد و با سکوت سخن گفت.

در سالروز درگذشت او، نه فقط یک معمار، - درختی بود، ریشه در خاک اما سر در آسمان.

هوشنگ سیحون، معمارِ خاطره ها، مردی بود که به سنگ جان داد و با سکوت سخن گفت.

در سالروز درگذشت او، نه فقط یک معمار، بلکه راوی تاریخ و فرهنگ مان را به یاد می آوریم؛ کسی که هر بنا برایش یک آهنگ بود و هر نقش او، ردی از روح ایران.

به گزارش ایسنا، این روزها مصادف با سالروز خاموشی مردی است که با هر خط، هر قوس و هر نقش، قصه ای از تاریخ این سرزمین را بازگو کرد.

هوشنگ سیحون، نه تنها معمار بود که روایتگر هویت ایرانی در زبان سنگ بود.

او سازنده نبود، زنده ساز بود؛ آن کسی که به آرامگاه، جان داد و به نقشه، معنا بخشید.

آرامگاه کمال الملک سیحون زاده ی ایران بود، اما دل در گرو جهانی داشت که معماری اش برآمده از روح مکان باشد، نه تقلید فرم ها.

او معماری را نه به عنوان رشته ای دانشگاهی که همچون شیوه ای از زیستن و اندیشیدن می دید.

می گفت: معماری، شعر من است.

من با دیوار و آجر و آسمان، شعر می گویم.

معمار واقعی، باید فلسفه بداند، تاریخ بداند، روان انسان را بشناسد، طبیعت را بفهمد.