برای آن حقیقتِ مستور

بر هر خردورز منصفی عیان است که امام خمینی(س)، مردی فراتر از تاریخ معاصر بوده و هست و حوزه ی تاثیرش بر فکر و باور و عمل جهانیان، حتّی از بسیاری انبیا و اولیای الهی بالاتر بوده است چنان که در دوران معاصر برای برخی، - در آستانه ی سی و ششمین ساگرد ارتحال مردی هستیم که چنان بزرگ تر از أقران و فراتر از معاصران بود که میشل فوکو نقش او در دنیای امروز را به افسانه شبیه دانست که روحی جدید برای جهان بی روح کنونی است.

شخصیتی که شرحش در قالب الفاظ نمی گنجد چنان که گورباچف روسی در وصفش گفت: فراتر از زمان می اندیشید و در بُعد مکان نمی گنجید .

فردی در قامت موسی و مسیح در دورانی عَلَم دین را بر دوش کشید و سیمای معنویت را به تصویر در آورد که در سراسر عالم، گویی تئوری افیون بودن دین و پایان معنویت بر آمده از بداهت عقل است! و جهان در سیطره ی دین ستیزان قرار داشت.

آن گاه که علمدار شد بسیاری از غربیان او را در قامت موسای کلیم الله و مسیحِ روح الله یافتند.

چنان که رابین وود زورث ، نویسنده و پژوهش گر مسیحیِ آمریکایی که در معرض برخی قضاوت های بغض آلود نسبت به امام خمینی قرار داشت، وقتی برای پژوهش دقیق از شخصیت امام وارد ایران و حسینه ی جماران می شود، او را چنین توصیف نموده: زمانی که [امام] خمینی از در وارد می شد احساس می کردم که از لا به لای آن گردبادی از نی�