اما و اگرهای مذاکره در تهران

دعوت از ویتکاف نه نشانه ضعف، بلکه نمایشی از بلوغ سیاسی و فرصت سازی در زمانه تنگناهاست.

سرنوشت کشور و بویژه آینده نسل جوان بسیار مهمتر از موانع ذهنی و یا رتوریکال خودساخته است.

- دعوت از ویتکاف نه نشانه ضعف، بلکه نمایشی از بلوغ سیاسی و فرصت سازی در زمانه تنگناهاست.

سرنوشت کشور و بویژه آینده نسل جوان بسیار مهمتر از موانع ذهنی و یا رتوریکال خودساخته است.

به گزارش ایسنا، فردین قریشی در یادداشتی نوشت: در جریان مذاکرات اخیر میان ایران و آمریکا، یکی از پیشنهادهایی که هنوز آن گونه که باید مورد توجه قرار نگرفته، دعوت از استیون ویتکاف برای ادامه مذاکرات در تهران است.

اما این پیشنهاد حائز اهمیت بسیار است.

اولاً، تجربه زیسته و عینی از ایران، فراتر از برگه های اطلاعاتی و تحلیل های امنیتی واشنگتن است.

دیپلمات هایی که مستقیماً با واقعیت های جامعه ایران مواجه می شوند، به مراتب نگاه واقع بینانه تر و حتی انعطاف پذیرتری در میز مذاکره دارند.

همان طور که سفر جک استراو و سولانا در دوره ای خاص، تحولاتی در فضای ذهنی غربی ها نسبت به ایران ایجاد کرد.

اگر با سفر ویتکاف امتیاز بیشتری می توان در مذاکره گرفت، دلیل مخالفت چیست ؟! ثانیاً، گفت وگوهای طولانی و متنوع، در فضایی آرام تر و غیررسمی، امکان درک متقابل را افزایش می دهد.