فریاد خاموش افسردگی در دل سکوت نوجوانان

آن ها می خندند، در کلاس حاضرند، گاهی شوخی می کنند، اما در درونشان طوفانی خاموش در جریان است.

در کوچه های پرهیاهوی نوجوانی گاهی سکوتی غریب، - ایسنا/آذربایجان شرقی آن ها می خندند، در کلاس حاضرند، گاهی شوخی می کنند، اما در درونشان طوفانی خاموش در جریان است.

در کوچه های پرهیاهوی نوجوانی گاهی سکوتی غریب، خانه می کند؛ سکوتی که فریاد می زند، اما شنیده نمی شود.

افسردگی، این مهمان ناخوانده قرن، دیگر تنها در میان بزرگسالان جولان نمی دهد.

این روزها، نوجوانان زیادی با دلی پر از اندوه و ذهنی آشفته، روزهای خود را پشت نقاب لبخند سپری می کنند.

وقتی در کلینیک روانشناسی می نشینم، زمان رنگ دیگری می گیرد.

سکوت سالن انتظار، سنگین است داستان هایی از افسردگی از میان درهای نیمه باز شنیده می شود صدای لرزان زنی که از بی خوابی شبانه می گوید، جوانی که امیدش را گم کرده، و پدری که دیگر لبخند کودکانه فرزندش را حس نمی کند.

اینجا جایی است که درد، صدا پیدا می کند و سکوت، معنایی تازه.

وقتی به پای صحبت های آیدا 16 ساله می نشینم او می گوید: همیشه شاگرد اول کلاس بودم.

معلم ها من را دانش آموزی آرام و منظم می شناختند.

اما در خانه، ساعت ها در اتاقم می ماندم.

او می افزاید: هر صبح که بیدار می شدم دلم می خواست همه چیز تمام شود نسبت به همه چیز بی میل بودم، خانواده ام نسبت