این نوشته، درباره حرفهای ترامپ نیست

ترامپ حرفهایش هرچند طعم طعمگی عربها را می دهد و از چندین جهت تلاش کرده هدفمند چیزهایی بگوید اما از زاویه ای دیگر نیز باید دید ودشنیدش.

این هنرنماییِ تازه است از رییس جمهورِ آمریکا! درست مثل بازاریِ پیرِ حیله گری که با لبخندی نیمه باز و کلامی نرم و دو و چندپهلو هم نیش می زند و هم دست به سینه می ایستد که من که چیزی نگفتم! .

رفت به دیارِ شیوخِ نفت خیز و در برابرِ چشمانِ ذوق زده آنان، ایران را عقب مانده و درگیر حواشی منطقه خواند و عقب ماندگی را به پایِ ما نوشت.

نه با صراحتِ یک دشمنِ آشکار، که با ناز و اداهایِ یک دلسوز مجبور به دشمنی.

   اسمش را می توان تحقیر نرم گذاشت—این ترفندِ کهنه ی استعمارگرانِ نو—حالا به دستِ ترامپ، رنگ و بویِ مدرن به خود گرفته.

ظاهراً محترمانه می گوید، اما در لفافه، زهر می چکاند.

می آید و با مقایسه هایِ نه چندان حساب شده، نه فقط سیاست های ما، که حتی عزتِ نفسِ جمعی ایرانی را با مقصری به نام حکومت ایران نشانه می رود.

می خواهد با این شرمِ سمی، ذهن ها را آماده ی پذیرشِ روایتِ خود کند.

و ظاهرا چه خوب بلد است این کار را!   اما نکته اینجاست: انگار ما خودمانیم که بازیگرِ نقشِ موردِ نظرِ او شده ایم! هر بار که او دهانش را باز می کند، رسانه های ما—از رسمی گرفته تا غیررسمی—همه مثل مور و ملخ به تکاپو می افتند.