تخت روان 35 ساله روی دوش کارگران؛ امپراطوری که محجوب بود!

این خانه برای کارگران ایرانی هر چه نداشت، برای سردرمدارانش کلی ریاست و وزارت و وکالت به همراه داشت.

- کارگر که نمی داند این خانه برایش چه کرده است.

اما خانه، خوب می داند که کارگر برایش چه کرده! چندین دوره مجلس، صندلی های گرمِ وزارت، راه انداختن رسانه و کرسی های جهانی و .

.

  آیا این خانه هنوز هم می تواند خود را تکان دهد؟ یا آن قدر در گِلِ روزمرگی فرو رفته که جز به فکر تمدیدِ عضویت ها نیست؟ بله، نمی شود گفت که هیچ نکرده اند.

بالاخره در هر بن بستی، گاهی پنجره ای هم باز می شود.

اما در برابر این همه اعضا، این همه نام، این همه ارتباطِ پنهان و آشکار با وزارتخانه ها و نهادهای جهانی، سکوتِ خانه کارگر، بلندتر از فریادِ کارگرانی است که هر سال، پیرتر و فقیرتر از پارسال به خانه می روند.

روز کارگر و یک هدیه ی ساده آقای محجوب لطف عالی مدام و مستدام.

اما به جای شعار و سخنرانی، یک هدیه ی ساده به کارگران بدهید: یک صندلی.

صندلی را واگذارید! سی و پنج سال است که یک نفر بر اریکه ی این خانه تکیه زده.

آیا انصاف نیست که کارگران، حتی برای یک بار هم که شده، صاحبِ خانه ی خود شوند؟ شما که دم از مردم سالاری می زنید، چرا در همین خانه، محافظه کارتر از کهنه ترین محافظه کاران ایستاده اید؟   و این تناقضِ تلخ.