با سعدی در گلستان : گه به خون ریختنم برخیزند / گه به بد خواستنم بنشینند (+صدا)

بخشایِشِ الهی گم شده ای را در مَناهی، چراغِ توفیق فرا راه داشت تا به حلقهٔ اهلِ تحقیق در آمد.

به یُمنِ قدمِ درویشان و صدقِ نَفَسِ ایشان ذَمائمِ اخلاقش به حَمائد مبدّل گشت.

- عصر ایران ــ بخشایِشِ الهی گم شده ای را در مَناهی، چراغِ توفیق فرا راه داشت تا به حلقهٔ اهلِ تحقیق در آمد.

به یُمنِ قدمِ درویشان و صدقِ نَفَسِ ایشان ذَمائمِ اخلاقش به حَمائد مبدّل گشت.

دست از هوا و هوس کوتاه کرده و زبانِ طاعنان در حقِ او همچنان دراز، که بر قاعدهٔ اوّل است و زهد و طاعتش نامُعَوَّل.

به عذر و توبه توان رستن از عذابِ خدایولیک می نتوان از زبانِ مردم رَست طاقت جورِ زبان ها نیاورد و شکایت پیشِ پیرِ طریقت برد.

جوابش داد که: شکرِ این نعمت چگونه گزاری که بهتر از آنی که پندارندت؟! چند گویی که بد اندیش و حسودعیب جویانِ منِ مسکینند؟ گه به خون ریختنم برخیزندگه به بد خواستنم بنشینند نیک باشی و بدت گوید خلقبه که بد باشی و نیکت بینند لیکن مرا -که حُسنِ ظَنِّ همگنان در حقّ من به کمال است و من در عینِ نقصان- روا باشد اندیشه بردن و تیمار خوردن.

اِنّی لَمُسْتَتِرٌ مِنْ عَیْنِ جیرانیوَ اللهُ یَعْلَمُ إِسْرارِی وَ إِعْلانی در بسته به روی خود ز مردم