حکم تتلو؛ بخشش لازم نیست اعدامش کنید

به بهانه حکم اعدام برای امیر مقصود لو یا همان تتلو، این نوشته را می خوانید؛ خبری که چند روزی است در محافل، مجالس و رسانه شنیده و گفته می شود.

- مهدی محمدی کلاسر*_ دارم با خود می اندیشم که چگونه قلم بر صفحه بسپارم تا این واژه ها از سطحی عادی فراتر روند، از مرزِ خبری که بهانه ی نوشتن شد، عبور کنند، و در افقِ اندیشه جا بگیرند.

  درباره ی تتلو می نویسم.

نه،  درباره تتلو نه ، به بهانه تتلو.

درباره ی حکم اعدامش.

نه از سرِ دفاع از اوست، نه التماسِ بخششیِ، که خود می دانم در این سرزمین، سزاوارتر از او برای بخشیده شدن، بسی بود و کسی نگفت.

از این بهانه، شاید راهی برای فردایی که می توان مهربان تر با کوچک و بزرگ این سرزمین بود، گشوده شود.

  نه من با او همنشینی ای داشته ام، نه در هیچ فرودگاهی، دیدار تدارک دیده ام.

نه در پیِ ردپایِ کسانی بوده ام که او را بر اریکه شهرت و سمجت و جسارت نشاندند و بر طغیانش دامن زدند—هرچند گناهِ آنان نیز کمتر نیست.

قرارهم نیست درانتخاباتی شرکت کنم.

هدف، بیان دغدغه است.

فرصتش امروز مهیا بود و چه بسا بسیار هم دیر شده است و می شد درباره بسیاری، این حرف را زد.

  امروز، او فقط بهانه است.

بهانه ای برای پرداختن به دغدغه ای که در سکوت نگنجید.