چرایی رفتار ایرانیان با لاله های واژگون و خاک هرمز/ واژگون تر از لاله ها شده ایم

از بردن خاک هرمز تا چیدن لاله های واژگون اردیبهشتی راه زیادی نیست.

تقریبا به اندازه فاصله همه ناهنجاریها با یکدیگر است؛ دور و نزدیک.

- خاکِ هرمز را در بطری ها زندانی کردیم ، لاله های واژگون را می چینیم؛ تا چه؟ تا بر گورِ بی رنگِ فراموشی مان و روی سنگ مزار فردایمان، گل چینی از حسرت بگذاریم؟   به گزارش نابناک، زمین، لاله هایی را به آفتاب سپرد که سر به زیر داشتند چون شرمسارانِ تاریخ.

همین ها را هم رخصت چند روز زندگی نمی دهیم و می چینینم.

  از خرده جنایت های بزرگ چیزی شنیده اید؟ بسیار در حق هر انسان از سوی انسان دیگر اتفاق می افتد.

در جامعه ای که قاونونمداری و رعایت هنجار تبدیل به باور قلبی و اقدامی سودمند شود، رفته رفته از این جنابت های کوچک و بزرگ کمتر می شود.

این ها همه به ما مردم برنمی گردد.

به اعتماد و امنیتی بر می گردد که باید در جامعه ف راهم باشد.

بگذریم.

  این همان لایی کشیدن است   ما آدم های متمدنی هستیم! و همین مدنیت برای نامهربانی با طبیعت کافی است! مدنیت اما فقط یکجانشینی دور یک میدان شهری نبود.

یک مفهوم بود که وقتی به طبیعت هم برمی گردیم، طبیعت میزبانی کند از ما میهمانان قدیمی اش.

با طبیعت همان را کنیم که دوست داریم طبیعت با ما کند.