بی توجهی به شاهنامه غفلت از شناسنامه فرهنگی ایران است

با وجود جایگاه بزرگ شاهنامه در ادبیات فارسی متاسفانه این اثر در نظام آموزشی ما جایگاهی ندارد و بی توجهی به شاهنامه به نوعی غفلت از شناسنامه فرهنگی ایران است.

- ایسنا/خراسان رضوی یک استاد زبان و ادبیات فارسی گفت: با وجود جایگاه بزرگ شاهنامه در ادبیات فارسی متاسفانه این اثر در نظام آموزشی ما جایگاهی ندارد و بی توجهی به شاهنامه به نوعی غفلت از شناسنامه فرهنگی ایران است.

علیرضا قیامتی در گفت وگو با ایسنا اظهار کرد: پیش از فردوسی شخصیت هایی همچون رودکی که به درستی پدر شعر فارسی لقب گرفته و حتی یعقوب لیث صفار، با تشویق شاعران به سرایش شعر به زبان فارسی، در حفظ و گسترش این زبان نقش ایفا کرده بودند.

با این حال شاهنامه و کار سترگ فردوسی نقطه عطفی بی مانند در تاریخ زبان فارسی به شمار می آید.

شاهنامه مهر تثبیت بر پیشانی این زبان زد و پرچم هویت فارسی را برافراشت.

اگر شاهنامه نبود، شاید سرنوشت زبان فارسی به گونه ای دیگر رقم می خورد و امکان داشت زبان عربی به کلی جای آن را بگیرد، اما با ظهور شاهنامه زبان فارسی بر جای خود استوار و ماندگار شد، بنابراین شاهنامه را می توان بزرگ ترین عامل پایداری زبان فارسی دانست.

وی ادامه داد: فردوسی در روایت بسیاری از مفاهیم پیش گام بود، اما متأسفانه تاریخ نگاران ادبی ما کمتر به این نکته پرداخته اند که بسی