شوراها؛ نهاد مشارکت یا آینه ای از ناکارآمدی ساختاری؟

نهم اردیبهشت، در تقویم سیاسی و اجتماعی ایران، تنها یک مناسبت نمادین نیست؛ بلکه روزیست که باید به ما یادآوری کند ماجرای «مردم سالاری محلی» در کشور، - ایسنا/مازندران نهم اردیبهشت، در تقویم سیاسی و اجتماعی ایران، تنها یک مناسبت نمادین نیست؛ بلکه روزیست که باید به ما یادآوری کند ماجرای مردم سالاری محلی در کشور، هنوز نیمه کاره و گرفتار است.

شوراها، اگرچه در قانون اساسی به عنوان مظهر اراده مردم برای مشارکت در اداره امور محل زندگی شان تعریف شده اند، اما در عمل، همچنان با یک پرسش بنیادین روبرو هستند: این نهاد، آیا توانسته به هدف خود برسد؟ در مقام تحلیل، باید روراست گفت که شوراها در ایران، نه آن چنان که می توانستند شکوفا شدند و نه آن چنان که باید شکست خوردند.

آن ها در میانه راه مانده اند؛ میان آرمان های بزرگ و واقعیت های سخت.

سرگذشتی پر از اما و اگر در تمام این سال ها، شوراها به جای آن که بازوی اجرایی خرد محلی باشند، اغلب اسیر دعواهای سیاسی، رقابت های انتخاباتی، مداخلات بیرونی، یا ناکارآمدی های درونی شده اند.

برخی شوراها به جولانگاه چهره های کم تجربه یا منافع طلب بدل شده اند و در نتیجه، آن اعتماد عمومی که لازمه ی شکل گیری مردم سالاری پایدار است، لطمه دیده.