بغضی به قدمت ساز و سه تار زیرعبایی

خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) - یادداشت ـ خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) سید محسن خاتمی ـ مدیر فرهنگسرای نیاوران چندی پیش، در نمایشگاهی که برای نمایش سازهای کهن و اصیل ایرانی برگزار شده بود، به چند ساز شبیه سه تار برخوردم که کاسه ای بسیار کوچک تر از معمول داشتند؛ فلسفه آن را از راهنمای نمایشگاه پرسیدم.

فهمیدم که قدیم ترها که به واسطه سخت گیری های افراطی متعصبان، موسیقی در تنگنای بیشتری، نسبت به امروز، بوده است، گاهی سه تار یا تار را با کاسه ای تخت و کم عمق می ساختند که جای کمتری بگیرد و بتوان آن را زیرِ عبا پنهان کرد تا از نگاه گزمه و محتسب و.

پنهان بماند.

به این سه تارها، زیرعبایی یا کتابی می گویند.

این ساز، ذهن مرا به چند صد سال پیش بُرد و باعث شد برای لحظه ای با نوازنده ای همزادپنداری کنم که حاضر شده است وسیله اصلی کار خود را این گونه، احتمالاً با کیفیتی پایین تر، بسازد تا بتواند از حمله تندروها و برخورد گزمه ها در امان بماند و به سلامت در شهر رفت و آمد کند.

سه تار، یکی از سازهای اصیل و مظهر هنر ایرانی است و آن نوازنده، احتمالاً سالهای زیادی از عمر خویش را صرف یادگیری نواختن آن کرده است.

اما همراه داشتن آن به جای حس سربلندی و افتخار، اضطرابی را در دل صاحب آن ایجاد کرده است که باعث شده ابزار اصلی هنر خود را پنهان کند.