دیشب در بارسلون، فوتبال خودِ زندگی بود

گاهی ستاره ها نه از آسمان، که از دل نیاز می جوشند.

بارسلونا به او نیاز داشت.

به جوانی، به شهامت، به کسی که نترسد از اینکه دنیا به او نگاه می کند.

- گاهی ستاره ها نه از آسمان، که از دل نیاز می جوشند.

بارسلونا به او نیاز داشت.

به جوانی، به شهامت، به کسی که نترسد از اینکه دنیا به او نگاه می کند.

و یامال، انگار خودش را باور داشت.

   عصر ایران؛ نورا جمالی-  بعضی بازی ها فقط مسابقه نیستند؛ تبدیل می شوند به لحظه ای از زمان که انگار تاریخ و تخیل در آن مکث کرده اند.

مثل دیشب که بارسلونا و اینترمیلان در المپیک مونتژوییک روبه روی هم ایستادند، نه صرفاً برای یک بلیت فینال، بلکه برای یادآوری یک چیز دیگر جنگیدند: اینکه فوتبال، در خالص ترین شکلش، زبان احساسات انسانی ست.

   شاید جدول ها و آمارها بگویند بازی 3 بر 3 مساوی شد.

اما هیچ نموداری نمی تواند آن لحظه را اندازه بگیرد که لامین یامال با چشمان کودکانه اش به توپ نگاه کرد، آن را به سمت دروازه فرستاد، و قلب یک شهر را دوباره به تپش انداخت.

   او فقط 17 سال دارد اما در آن ثانیه، بزرگ تر از تمام بازیکنانی بود که پیش از او آن پیراهن را پوشیده بودند.

گاهی ستاره ها نه از آسمان، که از دل نیاز می جوشند.

بارسلونا به او نیاز داشت.