یک مغازه برای همه

این روزها تعمیرکاران دیگر حجره و مغازه و دکان ندارند، آچاره نصب کرده اند قبل ترها وقتی یک وسیله ای در خانه خراب می شد ما همیشه یک تعمیرکاری از محله خودمان سراغ داشتیم که جَلدی می پریدیم دمِ مغازه اش.

که معمولاً در مغازه اش بالایِ سرِ دل و رود ه یک چیزی بود که نمی شد دقیق حدس زد یخچال است یا لباسشویی.

اگر می رفتیم و مغازه نبود و گوشیش را جواب می داد باید می پرسیدیم خانه کدام همسایه است و یک جوری قانعش می کردیم که به خانه ما نزدیک است و فِرزی بعدش می تواند بیاید این جا.

درآمد این آدم معمولاً تغییرات زیادی نداشت.

یک میانگینی از خرابی های معمول در هر خانه، به اضافه بدشانسی های عجیب و غریبِ چند خانه دیگر.

همه در یک محله.

مشتری ها حدوداً ثابت بودند و هر سال هم با بالا رفتنِ اجاره، هزینه تعمیرات هم زیاد می شد(که کاش این طور می ماند البته).

تازه همه این ها زمانی اتفاق می افتاد که تعمیرکار، مهارتش را به همسایه ها ثابت می کرد و بقیه هم می توانستند مثلاً آن ماشینِ ظرفشویی یا پکیجِ گران را بدهند دستش.

شاخِ غول وقتی شکسته می شد که شماره تعمیرکار می رفت توی لیستِ مخاطبین صاحب خانه و این جا بود که کار راه بندازیِ تعمیرکار و فرزی اش حسابی دلِ صاحب خانه را برده بود.