رها ؛ نماینده سینمای رها نشده

«رها» را می توان به عنوان یک تلاش جدی برای پرداختن به مسائل اجتماعی و انسانی در سینما دانست که در عین حال با چالش های اساسی در شخصیت پردازی و نمایش تم های عاطفی دچار ضعف است.

- در رها ، تمرکز افراطی بر تراژدی و بیهوده ساختن فضای عاطفی در صحنه های مختلف، زمینه را برای نقدی ایدئولوژیک فراهم می کند.

از یک سو، این نوع ارائه ممکن است موجب افزایش همدلی مخاطب نسبت به مصیبت های زندگی طبقات فرودست شود؛ اما از سوی دیگر، چنین رویکردی می تواند به بازتولید نگاه قربانی پندارانه منجر شود.

به این معنا که به جای تشویق به یافتن راه حل ها و ایجاد آگاهی درباره علل ساختاری فقر و نابرابری، فیلم بیشتر به ایجاد احساس ناراحتی و افسردگی می پردازد.

  در این زمینه، سوالات مهمی مطرح می شود: آیا هدف اصلی فیلم، آگاه سازی اجتماعی است یا فقط ایجاد یک اثر عاطفی گذرا که پس از پایان فیلم در ذهن مخاطب آسان فراموش می شود؟ می توان استدلال کرد که رها در تلاش برای بازتاب واقعیت های تلخ جامعه، به نقدی ایدئولوژیک دچار مغالطه شده و به گونه ای به ساختارهای فرهنگی که نیازمند بازنگری هستند، اجازه می دهد تا مخاطب در نقش یک شاهد افسرده باقی بماند.

  این پاشنه آشیل، فیلم را تا آنجا به چالش می کشد که دو بخش از سه عنصر مهم داستان، یعنی تدوین و کارگردانی، را نیز به چالش کشیده