صیادان عسلویه؛ فراموش شدگان سرزمین ثروت

صیادان عسلویه صدایی برای شنیده شدن می خواهند نه وعده ای دیگر.

آنها می خواهند خودشان و فرزندان شان کنار دود پالایشگاه، نفس راحت بکشند.

- صیادان عسلویه صدایی برای شنیده شدن می خواهند نه وعده ای دیگر.

آنها می خواهند خودشان و فرزندان شان کنار دود پالایشگاه، نفس راحت بکشند.

   عصر ایران؛ راضیه عقیلی مهر- شهرستان عسلویه، قلب تپنده انرژی ایران است؛ جایی که میلیاردها تومان از دل زمین بیرون می آید.

اما سهم مردم بومی از این همه ثروت چیزی نیست جز دود، آلودگی و وعده هایی که کمتر رنگ واقعیت به خود گرفته اند.

صیادان این دیار که نسل به نسل با دریا گره خورده اند، امروز احساس می کنند فراموش شده ترین بخش این سرزمین اند.

در حالی که صنایع پتروشیمی و پالایشگاه ها با برق هزاران چراغ شب را چون روز روشن می کنند صیادان بومی هنوز برای پهلو گرفتن قایق هایشان اسکله ای استاندارد ندارند.

   هر چند شهرداری اسکله ای تدارک دیده اما از نظر صیادان کارایی ندارد.

آن ها زیر آفتاب سوزان جنوب یا در باد و باران، باید بار بزنند، تعمیر کنند و دل به دریا بزنند.

   چون لای روبی انجام نشده اسکله های موجود کارایی اولیه را از دست داده اند تا جایی که عمق آن به یک و نیم متر رسیده است! می گویند ساخت اسکله سرمایه گذار می خواهد؛ اما کدام سرمایه گذار به زندگی این مردم فکر می کند