آواز مردم

مشکل قدرت این زمان آن است که اگرچه از اقتدار لازم برای امر به سکوت برخوردار نیست، اما در هراس از آواز مردم که از هر فراز و فرودش اشباح رنجور و سیه، - محمدرضا تاجیک استاد علوم سیاسی دانشگاه شهید بهشتی در یادداشتی برای جماران نوشت: یک جغد، آدم هایی را می دید که به سنگ و ستون، به در و دیوار دل می بندند.

جغد، اما می دانست که سنگ ها ترک می خورند، ستون ها فرومی ریزند، درها می شکنند و دیوارها خراب می شوند.

او، بارها و بارها تاج های شکسته، غرورهای تکه پاره شده را لابلای خاکروبه های کاخ دنیا دیده بود.

او، همیشه آوازهایی درباره ی دنیا و ناپایداری اش می خواند و فکر می کرد شاید پرده های ضخیم دل آدم ها، با این آواز کمی بلرزد.

روزی کبوتری از آن حوالی رد می شد، آواز جغد را که شنید، گفت: بهتر است سکوت کنی و آواز نخوانی.

آدم ها آوازت را دوست ندارند.

غمگین شان می کنی.

دوستت ندارند.

می گویند بدیمنی و بدشگون و جز خبر بد، چیزی نداری.

قلب جغد پیر شکست و دیگر آواز نخواند.

سکوت او آسمان را افسرده کرد.

آن وقت خدا به جغد گفت: آوازخوان کنگره های خاکی من! پس چرا دیگر آواز نمی خوانی؟ دل آسمانم گرفته است.

جغد گفت: خدایا! آدم هایت مرا و آوازهایم را دوست ندارند.