آیا در پی تحولات اخیر، مدل واگنر در انتظار روسوفیل های ایرانی حامی کرملین است؟

تاریخ نشان داده که روسیه ی پوتین، حتی با نزدیک ترین متحدان خود نیز بر اساس منطقِ سردِ منفعت گرایی عمل می کند.

سرنوشت گروه واگنر—از اوجِ حمایت های کرملین تا سقوطِ تراژیکِ پرایگوژین—نمونه ای عبرت آموز از این واقعیت است.

- در بستر پیچیده و چندلایه ی روابط بین الملل، "روسوفیلی" به عنوان یک ایدئولوژی یا گرایش سیاسی، همواره به طرفداران بی قیدوشرط سیاست های روسیه اشاره دارد؛ کسانی که با توجیهاتی ایدئولوژیک، استراتژیک یا حتی احساسی، کرملین را به مثابه یک متحد استراتژیک غیرقابل انکار می ستایند و در این مسیر، هرگونه انتقاد یا بازنگری در این رابطه را به مثابه خیانت به اصول مقاومت و چندقطبی گرایی تلقی می کنند.

در ایران، این اصطلاح پس از فروپاشی شوروی و به ویژه در دو دهه ی اخیر، با چرخش تهران به سمت مسکو در پرتو تحریم های غرب و همکاری های نظامی در سوریه، به واژه ای آشنا بدل شد.

روسوفیل های ایرانی، که طیفی از نخبگان سیاسی تا برخی نیروها را دربرمی گیرند، اغلب با تکیه بر گفتمان "مقاومت ضدآمریکایی" و "چندقطبی گرایی"، همگرایی با روسیه را نه یک انتخاب، که یک ضرورت ژئوپلیتیک قلمداد می کنند.

اما تاریخ نشان داده که روسیه ی پوتین، حتی با نزدیک ترین متحدان خود نیز بر اساس منطقِ سردِ منفعت گرایی عمل می کند.