داغدار خشکی فزاینده سرزمین ایران/ به مناسبت سومین سالگرد درگذشت علی رضاقلی/ یادداشتی از علی عرب مازار یزدی

یک وجه تمایز تحلیل رضاقلی با برخی صاحبنظران دیگر که به خشکی فلات ایران به عنوان عامل توسعه نیافتگی آن می نگرند، در این بود که آنها دنباله زنجیره تحلیلشان در اجتماع ایران را در قالب دوگانه شهری – روستایی پی می گیرند اما او در دوگانه شهری – عشایری.

- به گزارش جماران؛ داغدار خشکی فزاینده سرزمین ایران عنوان یادداشت دکتر علی عرب مازار یزدی* به مناسبت به مناسبت سومین سالگرد درگذشت استاد علی رضاقلی است.

متن یادداشت به این شرح است: برای آنان که در جستجوی علل توسعه نیافتگی کشورها، از جمله ایران، هستند و ادبیات توسعه و مطالعات تجربی در حوزه واکاوی این پدیده، یعنی توسعه نیافتگی جوامع، را دنبال می کنند، نظریه جغرافیا ناآشنا نیست[1].

نظریه ای که تفاوت در عملکرد بلندمدت اقتصادی کشورها و سطح توسعه یافتگی جوامع را به شرایط جغرافیایی کشورها و پی آمدهایش نسبت می دهد.

این نظریه طرفدارانی پرشمار و نیز منتقدانی جدی دارد.

در میان پژوهش گران توسعه ایران، نقطه عزیمت پاسخ اندیشمند فقید آقای علی رضاقلی به این پرسش که چرا ایران توسعه نیافته نیز شرایط جغرافیایی و به ویژه کم آبی و خشکی سرزمین ایران است و پی آمدهای اجتناب ناپذیرش.

او مکرراً در گفتارها و نوشته هایش بر تعیین کنندگی این عامل و نقش تاریخی آن در شکل گیری نهادهای ناکارای سیاسی، اق�