یعنی دیگر دستم به دهانم می رسد؟

این چه مسابقه ای است که عکس بچه بی دستی مقابل دیوار بهترین تصویر سالش شود؟ - این چه مسابقه ای است که عکس بچه بی دستی مقابل دیوار بهترین تصویر سالش شود؟ به گزارش ایسنا، امیر جدیدی در یادداشتی در هم میهن نوشت: مامان دستم به دهانم نمی رسد.

مامان اشکهایم را پاک کن.

مامان موهایم را بخاران.

مامان صورتم را نوازش کن.

مامان دماغم را بگیر، مامان.

این چند خط تکه ای از عکس نوشت 11 آذرماه 1403درباره همین عکس است.

همان روزهایی که برای اولین بار عکس سمر ابوالعوف عکاس قطری نیویورک تایمز از محمود 9ساله منتشر شد.

عکس آنقدر تاثیرگذار و قدرتمند بود که از همان موقع می شد موفقیت را در ناصیه عکاسش دید.

به عکس نگاه کنید.

دقیق تر نگاه کنید.

اصلاً برای چند ثانیه ای خیره شوید و به چشم های خالی از امیدِ محمود نگاه کنید.

چشم هایش را بی خیال شوید، به استخوان ترقوه اش نگاه کنید.

همان استخوان برآمده ای که اگر دست هایش سر جایش بودند چه هیبتی به سینه ستبرش می داد.

به عکس نگاه کنید و فکر کنید برای محمودی که حالا دیگر در آستانه 10سالگی است چه فرقی می کند که تصویرش بهترین عکس سال شود؟ اصلاً این چه دنیایی است؟ این چه مسابقه ای است که عکس بچه بی دستی مقابل دیوار بهترین تصویر سالش شود؟ این چه پارادوکس زشت و نکبتی است که به بدبختی و نکبتی که بر سر این طفل معصوم آوار شده صفت