نوشیدن «آب سنگین» چه بلایی سر انسان می آورد؟

آیا آب سنگین (D2O) بی خطر است؟ این سؤالی بود که ذهن چند دانشمند را در دهه 1930 مشغول کرد.

در میان آن ها، «کلاوس هانسن» (Klaus Hansen) دانشمندی بود که داوطلب شد تا آب سنگین را در غلظتی بالا بنوشد و اثرات آن را بر بدنش آزمایش کند.

-  در طبیعت یافت می شود، اما درصد آن بسیار کم (حدود 0.

015٪) است.

 نسبت به آب معمولی تبخیرپذیری کمتری دارد و نقطه جوش آن اندکی بالاتر است.

به گزارش یک پزشک، در دهه 1920، ارنست رادرفورد (Ernest Rutherford) نظریه ای مطرح کرد که ایزوتوپ سنگین تری از هیدروژن ممکن است وجود داشته باشد.

چند سال بعد، هارولد یوری، شیمیدان آمریکایی، توانست وجود این ایزوتوپ را ثابت کند و در سال 1934 برای این کشف جایزه نوبل شیمی را دریافت کرد.

او نشان داد که با ترکیب دوتریوم و اکسیژن، آب سنگین به دست می آید.

اما یوری به همین کشف بسنده نکرد.

او می خواست بداند طعم این آب چگونه است! بنابراین، همراه با همکارش جویاکینو فایلا، آزمایشی انجام داد تا تفاوت های احتمالی بین آب معمولی و آب سنگین را بررسی کند.

اولین آزمایش نوشیدن آب سنگین توسط دانشمندان کلاوس هانسن، داروشناس دانشگاه اسلو (Oslo University)، اولین کسی بود که آب سنگین را در مقدار بالا نوشید.