به احترام مردی که مرگ را میراند

پنجم اسفند 1403 بشریت شاهد تشییع پیکر بزرگ مردی بود که تعریف دیگری از زندگی و مرگ را به رخ جهانیان کشید.

  سیدحسن نصرالله را می گویم که در بیش از سه دهه هدایت و فرماندهی حزب الله لبنان مسیر تاریخ را دگرگون ساخت و نشان داد انسان تا  کجا می تواند پرواز کند.

درست در سال هایی که استکبار جهانی و صهیونیست های ددمنش می پنداشتند رمق از مردان مقاومت گرفته اند و جولان اهل باطل بسیاری را مرعوب ساخته و به نظریه پردازی برای سازش و تسلیم کشانده بود، جوان و جوانمردی از میان دلدادگان سالار کربلا برخاست و بار دیگر پرچم هیهات منّا الذلّه را برافراشت.

قصه نصرالله و یارانش را باید به واقع مصداق دیگری از داستان آنان دانست که پروردگارشان فرمود: نَّحْنُ نَقُصُّ عَلَیْکَ نَبَأَهُم بِالْحَقِّ إِنَّهُمْ فِتْیَهٌ آمَنُوا بِرَبِّهِمْ وَزِدْنَاهُمْ هُدًی وَرَبَطْنَا عَلَی قُلُوبِهِمْ إِذْ قَامُوا فَقَالُوا رَبُّنَا رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ لَن نَّدْعُوَ مِن دُونِهِ إِلَهًا ؛ ما خبر [درس آموز]شان را به حق و درستی برای تو بیان می کنیم: آنان جوانمردانی بودند که به پروردگارشان ایمان آوردند، و ما بر هدایتشان افزودیم؛ و دل هایشان را [با یقین به حقایق]محکم و استوار ساختیم؛ آن گاه [که در برابر شرک و ستم]به پا خاستند و گفتند: پروردگار ما پروردگ