شب سالگرد شهدای حمله تروریستی؛ زمزمه های مادری که دیگر فرزندی ندارد

شب است، اولین سالگرد.

سکوت سرد و سنگین حسینه ثارالله، شکسته شده است.

صدای گریه های مادران، تلخ تر از زمستان، بلندتر از هر مداحی، بر گوش ها سنگینی می کند.

- شب سالگرد شهدای حمله تروریستی؛ زمزمه های مادری که دیگر فرزندی ندارد ایسنا/کرمان شب است، اولین سالگرد.

سکوت سرد و سنگین حسینه ثارالله، شکسته شده است.

صدای گریه های مادران، تلخ تر از زمستان، بلندتر از هر مداحی، بر گوش ها سنگینی می کند.

بازماندگان حادثه، خمیده و پژمرده، با شانه هایی که بار یک سال داغ را به سختی تحمل کرده اند، در تاریکی قدم می زنند.

367 روز گذشته، اما هنوز اشک هایشان خشک نشده است.

اشک ها چونان رقصی غمناک، از گوشه چشم ها روان اند، گویی این اندوه پایان ندارد.

بغض هایی که در گلویشان گیر کرده اند، مثل گرهی بازنشدنی، خفه شان می کند.

مادران.

آخ مادران.

زجه هایشان، شکاف بر دل شب می اندازد.

یکی سر بر زیر چادر فرزند، آرام زمزمه می کند، گویی با فرزندش حرف می زند.

دیگری، دست های لرزانش را بر عکس جوانی پرپر شده می کشد، انگار هنوز امید بازگشتش را در دل دارد.

من، توان قدم برداشتن ندارم.

تنها از دور نگاه می کنم.

مادران گل های پرپر شده، در میان زجه هایشان ایستاده اند؛ اما نه، ایستاده نیستند، انگار زمان کمرشان را خم کرده است.