12 ثانیه و ابدیتی از اندوه

سحرگاه پنجم دی ماه 1382، شهر بم در خوابی سنگین فرو رفته بود.

سوز سرد زمستانی، کوچه های خاموش شهر را در آغوش گرفته بود و خانه ها چون صدف هایی مطمئن، - ایسنا/کرمان سحرگاه پنجم دی ماه 1382، شهر بم در خوابی سنگین فرو رفته بود.

سوز سرد زمستانی، کوچه های خاموش شهر را در آغوش گرفته بود و خانه ها چون صدف هایی مطمئن، خانواده های خسته را در خود پناه داده بودند.

اما زمین، این مادر بی رحم، ناگهان طغیان کرد.

تنها 12.

5 ثانیه کافی بود تا آرامش به ویرانی بدل شود و لبخند کودکان به اشک و ماتم.

صدای فروریختن دیوارها و سقف ها در هم پیچید، صدای ناله هایی که از زیر آوار برخاستند، به سوی آسمان فریاد زدند، اما هیچ پاسخی نیامد.

بم، این شهر 1000 ساله، فرو ریخت.

ارگ باشکوهش که روزگاری شاهد شکوه و زیبایی بود، اکنون به تلی از خاک تبدیل شده بود.

در میان این ویرانی، مادری دست کوچک فرزندش را محکم گرفته بود، اما آوار سنگین تر از عشق او بود.

کودکی دیگر در گوشه ای از خرابه ها، چشم به پیکر بی جان والدینش دوخته بود، بی آنکه درک کند چرا دیگر نمی توانند او را در آغوش بگیرند.

صدای گریه کودکان یتیم، هم نوای سکوت سهمگین شهر شده بود.

به گزارش ایسنا، 33 هزار و 489 جان از دست رفتند؛ نه فقط اعدادی در یک آمار، بلکه قصه هایی ناتمام، آرزوهایی بر باد رفته و عشق هایی که هیچ گاه مجال شکوفایی �