حجت الاسلام رضا غلامی در پاسخ به منتقدان : چرا خود را نقد کردم؟

افکار خود را هر از چندی خودم بی رحمانه به نقد می کشم و چند سال است که خوشبختانه با مطلق اندیشی خداحافظی کرده ام از این رو ایرادی نمی بینم زندگی علمی خویش تا اینجا را، - بعد از انتشار گفت وگوی من با ویژه نامه آبان ماه روزنامه وزین فرهیختگان با عنوان مسیر تحول در علوم انسانی از ابتدا اشتباه بوده است ، نقد ها و حتی متاسفانه برخی اهانت ها صورت گرفت؛ در این جهت، مایلم درباره این تغییر نگاه، یازده نکته را به صورت فشرده خدمت تان عرض کنم؛   یکم.

در کار علمی، آزاداندیشی یک اصل اساسی است.

پژوهشگری که در فعالیت های علمی خود آزاداندیش نباشد و تعصبات، جانبداری ها و یا ترس اندیشه او را به سلطه بکشد، پژوهشگر نیست.

البته جدای از تعصبات، جانبداری ها و ترس، یکی دیگر از عوامل مهمِ نبود آزاداندیشی، تحجر و دُگمی است که بخشی از آن در اثر تربیت نادرست خانوادگی و اجتماعی، و بخشی از آن، محصول تحولات ژنتیک در انسان است که اثر تخریبی آن در کار پژوهشگر از سرطان خطرناک تر است.

  دوم.

در کنار آزاداندیشی، صداقت نیاز دیگری است که حیات پژوهش و علم به آن پیوند خورده است.

هر چند گاهی تقیه نیز اجتناب ناپذیر است، اما مهم ترین چیزی که یک پژوهشگر می تواند به مخاطبان خود هدیه بدهد، صداقت و یک رویی است.