نیما ترا چشم به راه است»؛ راز « لادبن» و «ری را» در شعر نیمایی

دی ماه سرد و زمستان 1338 بود که آفتاب نیما یوشیج غروب کرد و همچنان چشم به راه نیماپژوهانی است تا گره از رازهای اشعارش بازکنند.

- نیما ترا چشم به راه است ؛ راز لادبن و ری را در شعر نیمایی ساری- دی ماه سرد و زمستان 1338 بود که آفتاب نیما یوشیج غروب کرد و همچنان چشم به راه نیماپژوهانی است تا گره از رازهای اشعارش بازکنند.

خبرگزاری مهر ، گروه استان ها: دی ماه زمستان 1338 یادبود غروب پدر شعر نو ایران است و با گذشت سال ها از آن غروب غم انگیز همچنان نیما همانند شعرهایش رازگون باقی مانده است.

نگاهی به شعرها و دست نوشته های نیما نشان می دهد که وی عاشق و شیدای دیارش مازندران و لاویج بود.

اهل حزب بازی نبود و در شعرهایش حامی طبقه ضعیف و فقرا بوده است.

از این رو بود که از زندگی بورژوازی مادری اش فاصله می گیرد و سال ها در خانه ای کوچک در یکی از خیابان های تهران زندگی می کند و بعدها به یوش می آید.

نامش علی نوری اسفندیاری و متخلص به نیما بود و بعدها نام پدر شعر نو را بر وی می نهند.

نیما در یک شب سرد زمستانی براثر بیماری ذات الریه جان به جان آفرین تسلیم می کند و پسرش شراگیم می گوید: خانه جلال (آل احمد) نزدیک بود و وقتی دم درب خانه اش رفتم و حال مرا دید، عبایی که بر دوش داشت بردوشم انداخت.