درنگ و تاملی بر خودکشی

چه می شود که آدمی، دمی تیغ بر جان خویش می کشد و زهر را در جام کرده با خویش چنگیزی پیشه می کند؟ در کدام بازار ارزش جان از خواب و فراموشی افزون است و جای افسون و خیال و نیز روان های خراشیده در این داستان کدام است؟ - عصر ایران؛ احسان اقبال سعید- این روزها خبر افتادن کسی از بامی و نیز برنخواستن به اراده پیکری از شام آخر را می خوانیم و از پس تاثر و تاسفی تا روز دگر در صندوقچه فراموشی می نهیم.

مگر نگفته اند که میازار موری که دانه کش است/ که جان دارد و جان شیرین خوش است؟ و آزردن مور همان آب در لانه اش و به گامی در زیر پا ستاندن جان شیرین اش است و مور چنین دربند جان است چگونه انسان به میل خویش بودن را فرومی گذارد،جان خویش را لگدکوب و سوی وادی عدم می تازد؟ چگونه است که ممات و ناپیدایی بر بودن و چیدن سپیده دم پیروز می شود تا آدم چنین کند؟ برآنم تا از معبر تاریخ و تفکر مگر ردی بر یورش آدم بر جان خویش بنگارم.

آدمی بودن را با همه رنج ها و گاه دویدن و نرسیدن ها در می یابد و در حکم سیلی نقد پاس میدارد.

وادی بی نفس شدن با ایهام و ابهام همراه است و انسان را در میانه ی هراسی نادانسته نگاه می دارد.

خوانده اید که سکندر تمام عمر را برای یافتن چشمه آب حیات دوید و آخر نرسید و چشم به اجبار بر بودن بست.