ناصرخان، خانِ گلرهای آسیا/ ادای دین تاریخ به حجازیِ ایران

دهه 50 خورشیدی دهه طلایی فوتبال ایران و آغاز حکمرانی ناصر حجازی در دروازه ها بود.

او به استقلال تهران (تاج) پیوست و به سرعت به چهره ای محبوب و تکرارنشدنی بدل شد.

قامت بلند، مو های همیشه مرتب و نگاه نافذش او را نه تنها یک دروازه بان که یک شخصیت کاریزماتیک در فوتبال ایران ساخت.

حجازی دروازه بانی نبود که تنها با دستانش گل ها را مهار کند؛ او با حضورش، با نگاهش و صلابتش حریفان را از پیش شکست می داد.

هر گامی که برمی داشت گویی شعری حماسی بر چمن می نگاشت؛ شعری از جنس مقاومت و ایستادگی.

او با تیم ملی ایران به افتخارات بزرگی دست یافت: قهرمانی در جام ملت های آسیا و حضور در جام جهانی 1978 آرژانتین.

آنجاکه برابر ستارگان بزرگ جهان ایستاد و نشان داد یک ایرانی چگونه می تواند در برابر هر طوفانی بایستد.

  سیاست باز مردمی اما زندگی ناصر حجازی تنها به مستطیل سبز محدود نشد.

او مردی بود که از ورود به عرصه سیاست ابایی نداشت.

روز هایی که بسیاری از ورزشکاران ترجیح می دادند سکوت کنند ناصر حجازی با شجاعت درباره مسائل اجتماعی و سیاسی سخن گفت.

او همیشه حقیقت را جست حتی اگر به قیمت دور شدن از صحنه های ورزشی تمام می شد.

دهه 60 زمانی که برخی به حاشیه رانده شدند حجازی نیز از فوتبال ایران فاصله گرفت اما هرگز از دل مردم بیرون نرفت.