چرا از گوش دادن به موسیقی غمگین لذت می بریم؟

چرا وقتی که اندوهگین هستیم، یا گاهی که حتی حس و حال خوبی داریم، به طور متناقضی به شنیدن یک موسیقی غمگین رو می آوریم؟ چه چیز موسیقی غمگین جذبمان می کند؟ - چرا وقتی که اندوهگین هستیم، یا گاهی که حتی حس و حال خوبی داریم، به طور متناقضی به شنیدن یک موسیقی غمگین رو می آوریم؟ چه چیز موسیقی غمگین جذبمان می کند؟ به گزارش ایسنا، به نقل از عصر ایران، تا به حال به این فکر کرده اید که چرا وقتی باران می بارد، دوست داریم یک موسیقی غمگین گوش دهیم؟ چرا وقتی تنها هستیم یا کمی محزون یا حتی خشمگین و عصبانی، دست و دلمان می رود در پی گوش دادن به یک موسیقی غمگین؟ چه مغناطیس و جذبه ای به عنوان مثال در ترانه “Tears in Heaven” اثر اریک کلاپتون یا آثار لئونارد کوهن وجود دارد که وقتی گوش می دهیم انگار که با عمیق ترین احساسات خود درگیر می شویم، جهان متوقف می شود و ناخودآگاه به خود و جهان اطرافمان با حس و حال متفاوتی گوش می دهیم.

چرا سراغ موسیقی های غمگین می رویم؟ چرا سراغ آهنگ هایی می رویم مبتنی بر اشعاری که در باب تنهایی، ناامیدی و دلشکستگی و حتی اضطرابند؟ آیا این نوعی مازوخیسم است؟ غم و اندوه یک احساس اولیه است که در همه ی فرهنگ ها به طور مساوی بیان و درک می شود.