فلسفه افلاطون؛ چرا باید از «غار» بیرون برویم؟

این تمثیل ما را به سوی این پرسش هدایت می کند که «دانستن چیزی به چه معناست»؟ این تمثیل تفاتی قائل می شود میان آنچه که «واقعی است» در مقابل آنچه که «واقعی به نظر می رسد».

- تمثیل غار افلاطون، یان سینردام، 1604 تمثیل غار افلاطون استعاره ای است که در کتاب جمهور مطرح می شود و ادراک، دانش و روشن بینی انسان را بررسی می کند.

این تمثیل زندانیانی را در یک غار تاریک مجسم می کند که از بدو تولد آنجا بوده اند.

آن ها به زنجیر بسته شده اند، رو به دیوار هستند و هیچ تصویری از پشت سر خودشان ندارند.

آتشی پشت زندانیان در حال سوختن است، در حالی که یک دیوار میان آتش و زندانیان قرار دارد.

 پشت این دیوار، افرادی که خودشان پشت دیوار مخفی هستند، مجسمه ها و شکل هایی را حمل می کنند که از روی دیوارِ پشت سر، بر روی دیوار مقابلِ زندانیان سایه می اندازند.

از دید زندانیانی که هرگز پشت سرشان را ندیده اند، سایه هایی که در تمام عمر دیده اند، واقعی ترین چیزهای دنیا به نظر می رسند؛ آن ها تشخیص نمی دهند که وجود آن سایه ها برآمده از اشکال پشت سرشان است، بنابراین تمام توجه شان جلب آن اشکال شده است.

  این تمثیل، دنیایی از جهل (غار) را نشان می دهد و اینکه چگونه ادراکات ما می تواند ما را محدود کند.