همه یکبار می میرند، کولبر ها هر روز

کودک اهل  پاوه، گیلانغرب، قصرشیرین، مریوان، سردشت، اشنویه، بانه، نوسود، پیرانشهر و بوکان که تمام دوران نوجوانی خودش را در رؤیای کارهای بزرگی که می‎ خواهد در آینده انجام دهد می گذارند، - کودک اهل  پاوه، گیلانغرب، قصرشیرین، مریوان، سردشت، اشنویه، بانه، نوسود، پیرانشهر و بوکان که تمام دوران نوجوانی خودش را در رؤیای کار های بزرگی که می‎ خواهد در آینده انجام دهد می گذارند، چه می شود که آغوش برای مرگ می گشاید و مجبور می شود تنه به تنه ی مرگ حرکت کند؟ گروه بین الملل خبرگزاری دانشجو: کودک اهل  پاوه، گیلانغرب، قصرشیرین، مریوان، سردشت، اشنویه، بانه، نوسود، پیرانشهر و بوکان که تمام دوران نوجوانی خودش را در رؤیای کارهای بزرگی که می‎ خواهد در آینده انجام دهد می گذارند، چه می شود که آغوش برای مرگ می گشاید و مجبور می شود تنه به تنه ی مرگ حرکت کند؟  صحبت از کولبرهاست؛ کسانی که دیده نمی شوند یا اشتباه دیده می شوند؛ اشاره به آن ها همیشه با برچسب مذمت و بدگویی همراه بوده است.

افرادی که برف ها، رفیقشان؛ سنگینیِ بار، همراهشان؛ بلندای کوه ها، مسیرشان؛ مین ها زمین زیرپایشان و مأموران در انتظارشان هستند.

 چطور می شود که نوجوانی با آن امید و آرزو به جایی می رسد که با خود می گوید می توان بر خود گوارا کَرد مرگ تلخ را، زندگانی را به خود هموا�