تکدی گری فصلی نانوشته از دردهای بی صدا

تکدی گری یکی از زخم های جامعه است که مسائل و مشکلات متعددی در بروز آن دخیل هستند.

- ایسنا/زنجان تکدی گری یکی از زخم های جامعه است که مسائل و مشکلات متعددی در بروز آن دخیل هستند.

طبق معمول هر روز صبح زود برای رسیدن به محل کارم از خانه خارج می شوم سوار تاکسی شده و به سمت اداره راهی می شوم؛ همین اول صبح اکثر افرادی که در این ساعت به سر کار می روند برای رسیدن عجله دارند به طوری که خیابان ها پر از ماشین است و ترافیک و بوق های ممتد خودروها سوهان بر روحت می کشند.

در این بین گویا راننده تاکسی که سوارش شده ام نیز برای رسیدن به مقصد عجله دارد اما همین که به چهارراه می رسد چراغ قرمز متوقفش می کند در میان این همه هیاهوی صبحگاهی که آزاردهنده است چیزی که در این چهارراه شلوغ شهر نظرم را جلب می کند، پسر بچه ای با چشمانی پر از غم و لباسی مندرس است که دستان کوچکش را به سمت رهگذران دراز می کند و صدای بوق ماشین ها و شتاب مردم، لحظه ای هم او را از تکرار التماس هایش بازنمی دارد.

هر چند خیلی ها نگاه شان را از او می دزدند و عده ای هم اسکناس های مچاله شده ته جیب شان را کف دستش می گذارند، اما حقیقت این صحنه چیزی بیش از یک درخواست ساده است.

این کودک و صدها کودک دیگر مانند او، در خیابان های پرهیاهوی شهرها زندگی می کنند و هر روز با دنیایی از مشکلات و بی پناهی روب�