4 روایت از زبان اتباع افغانستان/ طالبان انتقام جویانه می کشد

من خودم خبرنگار بودم، آنجا روزنامه نگار بودم.

در کنارش مطالب 20 سالی که نوشته بودم، در تقابل با طالبان قرار داشت.

فکر کنید این 20 سالی که نیرو های ارتش مان در مقابل طالبان جنگیده بود، - من معلم بودم و فعال حقوق مدنی، فعلا که بافنده در تهران هستم.

به بچه های ما در مدرسه افغانی کثافت می گویند.

  همچنین کارمند شهرداری یکی از روستا های تهران، گفتند که افغانی ها بو می دهند، نمی توانیم آنها را در مدرسه بگیریم.

همچنان بی توجهی سازمان ملل در قبال افغان هاست.

وقتی به دفتر سازمان ملل می رویم و می گوییم این مشکل را داریم می گویند پرونده ما در حال جریان است.

ما باید پرونده خود را ببینیم که در حال پروسس است یا نیست.

می گویند اینجا چه کار می کنید، دوباره به وطن تان بروید.

با لحن بسیار بد و الفاظ بسیار زشت از دهان دفتر سازمان ملل جواب می دهند.

فقط همان یک برگه است برای تماس که هیچ کس جواب گو نیست.

کلا توجه سازمان ملل در ایران اصلا طرف افغان ها نیست.

هر چه هم زنگ بزنیم هیچ کس جواب گو نیست.

همچنین ترس این را داریم که مبادا معاهده ای که بین ترکیه و طالبان امضا شده بود، دوباره در ایران سر ما تکرار نشود.

اگر تارگت شان فعالان حقوق زن، فعالان حقوق مدنی یا مدافع حقوق اطفال و نظامیان باشد.