«حافظ» وسواس داشت!

سعید حمیدیان «حافظ» را آیت وسواس، دقت و تأمل می خواند و می گوید: کمتر کسی را در پهنه پارسی سرایی از این نظر عدیل او می بینم حتی نظامی و خاقانی را و حتی سلف و استادش سعدی را.

- سعید حمیدیان حافظ را آیت وسواس، دقت و تأمل می خواند و می گوید: کمتر کسی را در پهنه پارسی سرایی از این نظر عدیل او می بینم حتی نظامی و خاقانی را و حتی سلف و استادش سعدی را.

به گزارش ایسنا، این استاد دانشگاه، نویسنده و پژوهشگر در مقاله نگاهی به شعر و شخصیت حافظ: ملول از نفس فرشتگان که در کتاب طریق ادب منتشر شده با بیان مطالب ذکر شده، نوشته است: حافظ را همگان کم گوی و گزیده گوی می دانند.

از میان شاعران نامور تا زمان خواجه و از آنان که آثارشان کامل یا تقریباً کامل به دست ما رسیده، بعد از باباطاهر و خیام و در سنجش با فردوسی، نظامی، خاقانی، کمال اسمعیل، مولانا و امیرخسرو، حافظ از همگی کمتر سروده است؛ این را همه می دانند.

یکی از حافظ پژوهان با بخش کردن شمار کل غزل هایش بر ماه های عمر مفید شاعری اش نتیجه گرفته که او به طور میانگین، ماهی یک غزل بیشتر نمی گفته و احتمالا بقیه ایام ماه را صرف اصلاح و تهذیب همان مقدار اکنون موجود می کرده است.

سخنی است سنجیده و درست، و نخستین دریچه به وسواس اسطوره ای او.