آیا امکان عدم وقوع جنگ وجود داشت؟

ساختار سیاسی حزب بعث که به مدت حدود 30 سال حکومت عراق را در دست داشت، مبتنی بر بهره گیری از قوای امنیتی و سرکوب مخالفین در داخل کشور و استفاده از قدرت نظامی و بکارگیری زور در حل مسائل خود با همسایگان بوده است.

با اتخاذ همین راهبرد بود که در دوره حاکمیت این حزب و بویژه پس از روی کارآمدن صدام حسین، ارتش عراق ابتدا به ایران و سپس دو سال بعد از خاتمه جنگ با ایران به کویت حمله نظامی کرد و به دنبال انضمام کشور کویت به عراق برآمد.

مقاله پیش رو به دنبال آنست تا با بهره گیری از نظریه بازدارندگی بررسی کند که آیا جمهوری اسلامی ایران با انجام اقدامات و ترفندهای مختلف می توانست جلوی تهاجم نظامی عراق را بگیرد و مانع از بروز جنگ 8 ساله شود؟ و این­که آیا تلاشی برای جلوگیری از بروز جنگ انجام گرفته است یا نه؟ چرا صدام حسین جنگ با ایران را آغاز کرد و چه اهداف و انگیزه هایی از برپایی آن داشت؟ صدام پس از تغییر نظام شاهنشاهی در ایران چه ضعفی را در وضعیت نظامی و سایر توانمندی های جمهوری اسلامی ایران مشاهده کرد که امیدوار به پیروزی از طریق برپایی جنگ شد؟ چرا حکومت عراق حمله نظامی به ایران را موفق ارزیابی می کرد و جنگ را کوتاه مدت فرض می کرد؟ با تحقیق انجام شده در این مقاله به روش توصیفی – تحلیلی مشخص می شود که هدف صدام از شروع جنگ با جمهوری اسلام�