مدرسه داری یا تیول داری؟

اخیراً وزیر آموزش وپرورش اظهار کرده اند که «خوشبختانه در برنامه هفتم پیشرفت کشور یک حکم گنجانده شده است که مدرسه را به عنوان یک سازمان پذیرفته و به او [مدیر مدرسه] اجازه انعقاد قرارداد داده است تا از وقت اضافه مدرسه و کالبد آن استفاده کرده و درآمدها را .

- احتمالاً استناد وزیر به بندهایی از مواد 89 و 91 قانون برنامه توسعه است که هرچند چنین صراحتی در آن نیست، اما از اواسط دهه 1390 مدیران عالی وزارت آموزش وپرورش همواره سعی کرده اند با دورزدن یا تفسیر به رأی قوانین چنین برنامه درآمدزایی از مدرسه را پیش ببرند.

 درآمدزایی از مدارس، سیاست غلطی است که در دوره احمدی نژاد مطرح شد، دولت روحانی آن را نهادینه و اجرا کرد، و دولت رییسی به آن شتاب داد.

طی سال های اخیر، درآمدزایی مدارس دولتی که در ادبیات نظری این حوزه جزو خطوط قرمز از منظر کارکردهای نظام آموزشی شناخته می شود، به سیاست محوری وزارت آموزش و پرورش تبدیل شده است.

در این راستا ذیل عنوان الگوی اقتصادی جدید نظام آموزشی مدعی هستند که دست مدرسه باید در جیب خودش باشد .

چند سال قبل مشاور وزیر آموزش وپرورش از اینکه اجازه نداده اند از طریق درج تبلیغات در پشت کتاب های درسی جذب درآمد کنند اظهار تأسف کرده بود! یا مدارسی که بنا داشتند با درج تبلیغات شرکت ها بر روی لباس فرم دانش آموزان درآمدز