نقش عزاداری محرم در حفظ انسجام ملی

بررسی تاریخ صفویه و قاجاریه نشان می دهد پادشاهان این دو سلسله به تشیع اعتقاد داشتند و در این زمینه ریا نمی کردند و هم به دلیل اعتقادی و هم به علت شناخت قدرت تشیع، - در حفظ انسجام ملی در ترویج آن می کوشیدند.

به گزارش ایسنا،در سرزمین های اسلامی و به خصوص ایران اولین باری که عزاداری برای امام سوم شیعیان مرسوم شد در سالگشت حادثه عاشورا در زمان حکومت خاندان آل بویه بود، آل بویه از خاندان اصیل ایرانی و شیعی مذهب ساکن منطقه دیلمان ایران بودند که جد آنها ابوشجاعِ بویه پسر فنا خسرو دیلمی است.

خلیفه عباسی را ساقط کردند، آغاز شد، زیرا با برکناری خلیفه عباسی فضا برای شیعیان باز شد و عزاداری برای اباعبدالله(ع) به صورت آشکار صورت گرفت.

البته این عزاداری ها صبغه سیاسی و اجتماعی هم داشتند و صرفاً عزاداری نبودند.

تا پیش از آن عصر شیعه قدرت سیاسی را در دست نداشت و با به قدرت رسیدن آل بویه، شیعیان توانستند عزاداری علنی داشته باشد و معزالدوله دیلمی که پایه گذار آل بویه عراق، خوزستان و کرمان بود دستور داد در روز عاشورا همه بازارها تعطیل شود و مردم در بیرون از منازل عزاداری کنند.

از همین روز تاریخ نگاران معتقدند اولین دسته های عزاداری که به طور رسمی در خیابان ها با مرثیه خوانی و مقتل خوانی عزاداری کردند در این دوره اتفاق افتد.