پوست اندازی سیاسی

بگذارید نگاهی متفاوت به حوادث پیرامون انتخابات اخیر بیاندازیم.

هر چند هنوز به خط کشی دقیق اصلاح طلبانه یا اصولگرایانه بین آراء مردم در ادوار مختلف باور ندارم.

اما با تسامح و بناگزیر از این دو سلیقه سیاسی برای مصداق گفتار خود بهره می گیرم.

سیر تطور اصلاح طلبی از دوم خرداد سال 76 به گونه ای بوده که لایه افراطی این جریان تا سردادن شعارهای براندازانه هم پیش رفت و در مواردی دقیقا در مقابل نظام و مفاد صریح قانون اساسی ایستاد.

تحصن نمایندگان مجلس ششم، اردوکشی خیابانی سال 88 و نوشتن نامه های سرگشاده به رهبری از جمله این موارد هستند.

وقتی این جریان سیاسی با روی کار آمدن احمدی نژادی ها مواجه و از عرصه سیاست حذف گردیدند؛ متوجه اشتباهات و افراطی گریهای خود شدند.

آنها در یک چرخش آشکار از مواضع سیاسی و رادیکال گذشته خود؛ در انتخابات ریاست جمهوری سال 92 به نامزدی قناعت کردند که قرابتی با شعارهای براندازانه اصلاح طلبان افراطی نداشت.

رای به آقای روحانی یک پوست اندازی در جریان اصلاح طلبی بحساب می آید.

آنها پس از دو انتخابات گذشته مجلس شورای اسلامی نیز وقتی مجددا دچار نوعی انسداد و عدم اقبال مردم به لیست ها و نامزدهای خود شدند، در ورود به انتخابات ریاست جمهوری اخیر نرمش دیگری از خود نشان دادند.