روضه یک نفره!/روضه های خانگی، میراث پدران ومادران

بعد از پدر که زود رفته بود، گاهی می آمد تهران به مادر و برادر سر بزند.

گاهی محرم و صفر می آمدند و می رفتند روضه؛ و دختر کوچکش بدون اینکه روضه رفته باشد نوحه ها و شعرها را از بر شده بود.

- گزاری مه ر، گروه فرهنگ و ادب _ طاهره طهرانی: فرزند اول است و دختر بزرگ، پدر و عمویش هیأت دار بودند، یکی از قدیمی ترین هیأت های تهران که حتی زمان سخت گیری رضاخان هم روضه هایشان سرجایش بود.

بعدها که خانه ای برای حسینیه خریدند روضه ها منتقل شد آنجا؛ اما روضه های خانگی ماهانه برقرار بود.

خانم های خانه جمع می شدند و بعضی از در و همسایه هرکس که می توانست.

ماهی یک بار روضه خوان صبح یا عصر می آمد و می نشست، یک ربع بیست دقیقه روضه می خواند و می رفت، کوتاه و مختصر.

چای و قندان و میوه می گذاشت روی میز کوچک جلوی روضه خوان، می آمد در درگاه در آشپزخانه می نشست که اگر کسی کاری داشت زود بلند شود.

گاهی حاج علامه می آمد، گاهی آقای ترابی که چشمش نمی دید و پسرش دستش را می گرفت.

حاج علامه یک بار کتاب شعرها و نوحه هایی که سروده بود و می خواند را آورد، هدیه مور را.

رویش نوشته بود: هدیه مور به دربار تو ای آیت نور غیر ران ملخی نیست که تقدیم کند با همین جلد سبز که آن وقت نو بود و حالا کهنه و ورق ورق شده است.