دقایق آخر عمر امام چگونه گذشت؟/ ایشان به چه کاری مشغول بودند؟

گرد ناامیدی بر چهره تیم پزشکی پاشیده شده بود.

تلاششان را می کردند اما امیدشان را از دست داده بود.

اصلا انگار شده بود رشته باریکی که نازک و نازکتر می شد تا حوالی ساعت ده شب که.

- به گزارش خبرنگار جماران، اردیبهشت ماه سال 68 بود که تیم پزشکی، بیماری که نزدیکترین فرد به امام بودند در خاطرات خود از آن روزها اینگونه نقل کرده اند: فردای آن روز، امام را آوردیم در حیاط، امام گفتند: احمد، این ساختمان ‎ ‎ روبروی من کجاست؟ من گفتم: این ساختمان حسینیه است.

شما همیشه از آن ‎ ‎ طرف می دیدید و این طرف را نمی دیدید، حالا از این طرف دارید می بینید.

از ‎ ‎ طرف شرق.

گفتم که ان شاءالله خوب می شوید، با هم می رویم توی حسینیه و ‎ ‎ دوباره مشغول همان کارهایتان می شوید.

ایشان به من گفتند که: احمد تو ‎ ‎ مطمئن باش که من از این کسالت خوب نمی شوم و می میرم.

من باز خیلی متاثر ‎ ‎ شدم.

گفتم: نه آقا، این حرف ها چیست که می فرمایید؟ گفتند: همین است که ‎ ‎ می گویم.

بعد دیگر تخت آقا را بردیم داخل اتاق.

از پیش از ظهر روز بعد، ‎ ‎ حال آقا دگرگون شد.

روز آخر که روز سیزدهم خرداد ماه بود دکترها هم دیگر مایوس شده ‎ ‎ بودند.

برای اینکه هر چه دارو به کار می بردند، فشار خون بالا نمی آمد.