دوستان «نزدیک»، آشنایان «دور»

چرا برای توصیف روابط انسانی از استعاره های مکانی و معماری استفاده می کنیم؟ - تجربه های عینی و ملموس از اشیا در مکان فیزیکی ظاهراً ساختارهای مفهومیِ سودمندی را در اختیار ما می گذارند که ما آن ها را بر روابطمان منطبق می کنیم.

استعاره های مکانی محصول و خروجیِ این فرایندند.

همه ما تجارب دست اَولی از تعامل با اشیا در مکان داریم؛ بارها دستمان را دراز کرده ایم تا چیزی را از روی میزی که مقابلمان بوده بقاپیم، به خودمان حرکت داده ایم تا چیزی را که در هوا پرواز می کرده بگیریم، و در به چنگ آوردنِ چیزی که ورای دسترسی ما بوده شکست خورده ایم.

مغز ما از این تجارب عینی و ملموسی که از مجاورت فیزیکی با اشیا داریم به عنوان نقاط ارجاع بهره می برد تا موقعیت های افراد را در یک مکان اجتماعیِ مفروض شبیه سازی کرده و به آن ها صفات نزدیک یا دور را اطلاق کند.

اما واقعاً رابطه میان جهان اجتماعی و تجارب مکانی ما چه اندازه عمق دارد؟ آیا واقعاً یک زیرلایه عصبی وجود دارد که تجارب ما از کوه ها و خانواده ها یا شهرها و همکاران را به هم پیوند می زند؟   در آغاز این قرن، دانشمندان علوم شناختی آزمایش های به دقت کنترل شده ای انجام دادند و براساس آن ها دست به ترسیم نمودارهایی از هندسه روان شناختیِ این مکان اجتماعی زدند.