درد دوری از تعالیم نهج البلاغه

ابتلا و گرفتاری حکومت امیرالمؤمنین علی(ع) در مدت کوتاه کمتر از پنج سال زمامداری مسلمانان، سبب غفلت از پاسداشت حقوق و حرمت انسان نشد و آن حضرت حتی در مواجهه با ناکثین و قاسطین و مارقین، همراهان و سپاهیان خود را به حقوق بشردوستانه در میدان های ملتهب جنگی سفارش می کرد.

نامه چهاردهم نهج البلاغه یکی از نمونه های افتخارآفرین این صفحه از صفحات کتاب هدایت علوی است.

نویسنده کتاب مصادر نهج البلاغه می گوید این وصیت حضرت به صورت متواتر ـ یعنی موجب علم و اطمینان ـ نقل شده است.

(ج 3، ص 217) این وصیت و سفارش قبل از آغاز نبرد صفین میان شامیان سرکش با سپاه علوی بیان شده؛ وصیتی که هر فراز آن دنیایی از انسانیت و انسان خواهی و صلح طلبی دارد، همان درس هایی که اگر افراد و جوامع غیرعلوی از آنها بی خبر باشند، شایسته سرزنش زیاد نباشند، اما شیعیان و محبان علی(ع) را در بی خبری یا بی عملی از این درس های سعادتبخش باید سرزنش نمود که چقدر میان اسم و رسمشان و ادعا و عملشان فاصله وجود دارد! دستور نخست حضرت به لشکریانش این است که شما در میدان نبرد آغاز کننده جنگ نباشید و تنها در صورتی که سپاه معاویه نبرد را آغاز کردند شما اجازه نبرد دارید.