یک روایت از «مرگ با طعم نسکافه»

کارگردان نمایش «مرگ با طعم نسکافه» نوشت: «این نمایش در ذهن من ترانه بلندی است که در عجیب ترین جای زندگی ام نوشته ام و کارگردانی کرده ام.

قدم زدنی از گذشته تا امروز که مرور گریه هایی عمیق و خنده هایی از ته دل است.

- کارگردان نمایش مرگ با طعم نسکافه نوشت: این نمایش در ذهن من ترانه بلندی است که در عجیب ترین جای زندگی ام نوشته ام و کارگردانی کرده ام.

قدم زدنی از گذشته تا امروز که مرور گریه هایی عمیق و خنده هایی از ته دل است.

در بستر داستانی که در طی صد سال روایت می شود.

بابک صحرایی که این روزها نمایشش درحال اجراست در ادامه این دل نوشته که در اختیار ایسنا گذاشته، نوشته است: در مرگ با طعم نسکافه ، موسیقی و تئاتر همدیگر را در آغوش گرفته اند.

به همدیگر پناه داده اند.

شوپنهاور می گوید تمام هنرها می روند که روزی به موسیقی برسند.

هنر متعالی تئاتر برای من با ترانه و موسیقی، کشف و شهود پیدا می کند و از همین مسیر به موسیقی - نمایش مرگ با طعم نسکافه رسیدم.

در بیست و سه سال گذشته حدود هزار ترانه از من منتشر شده و هم زمان، در تمام این سال ها بدون وقفه با سینما و تئاتر و روزنامه نگاری همراهی داشته ام.

به نظرم در دنیای معاصر، شعر و موسیقی و تئاتر و سینما هنرهایی گره خورده به یکدیگرند و برای حضور در هرکدام از آن ها، باید آشنایی و الفت مناسبی با آن دیگرها