فردوسی: دلبران، دلیران و انیران

فردوسی را می توان خواند، نه برای عبرت، حیرت و انگیزه و نیز سود و چیزهای دگر که برای گذران دمانی  و دانستن از روزگار و زمانه ای دگر و  نه فرا رفتن از آن و کلمه خود به تنهایی اعجاز انسان است و لیاقتش فراتر از نشستن در ترازوی داوری و سرشکسته شدن با سنگ آن.

- عصر ایران ؛ احسان اقبال سعید - بیست و پنجم اردیبهشت ماه در گاهشمار روز بزرگداشت فردوسی،حماسه سرای پارسی گو نامگذاری شده است.

  رسم است برای این روز پیام های پرشمار صادر شود و نیز در بزرگی و سترگی کار فردوسی سخنان صحیح اما کم ثمر و پیشتر گفته بر زبان و قلم بیاید و فراتر از آن هیچ و تنها هیچی که زیباست همان تندیس یگانه ی تناولیست و دگر هیچ.

  به این بهانه می خواهم سخنانی نه مناسب و متناسب با گفته های این سالها و این روز بر قلم جاری سازم و این مناسبت ها را سنگ نشانه کنم و سخن خود را در دستگاهی دگر ساز نمایم.

    آفات و دشمنان مرد توسی:  خواندن و داوری آثار گذشتگان و درگذشتگان همیشه این آفت بزرگ را به همراه دارد که آنان و ایده و کلامشان را با معیار امروز و آینده و نیز خوشایند و تلخی آن داوری و روایت کنیم.

به طور مثال چون فردوسی چند صد سال قبل سروده زنان را همین بس بود یک هنر/ نشینند و زایند شیران نر و یا زن و اژدها هر دو در خاک به/ جهان پاک از این هر دو ناپاک به   ابیات فردوسی را بی توجه ب�