رازداری؛ حق بیمار و مسوولیت پزشک

اسرار بیماران، یکی از ابعاد خصوصی آنها است که بر مبنای الزامات قانونی می بایست از طرف پزشکان و مراکز و موسسات درمانی رعایت شود.

- به گزارش ایسنا، موضوع حفظ حریم خصوصی بیماران ریشه تاریخی دارد به نحوی که در سوگندنامه بقراط نیز به این موضوع توجه کرده است.

در سوگندنامه بقراط آمده است: هر آنچه در رابطه با زندگی مردم و مراقبت از بیماران یا حتی جدا از آن، می بینم و یا می شنوم که نباید فاش شود را نزد خود نگاه خواهم داشت و چنین چیزهایی را به عنوان یک راز محفوظ خواهم داشت.

بنابراین اصل بر این است که فقط در صورت رضایت بیمار می توان اطلاعات وی را به شخصی دیگر منتقل کرد؛ در غیر این صورت باید نزد درمانگر محفوظ بماند و اهمیت این مساله در اسناد بین المللی از جمله معاهده پزشکی 1948 ژنو و اصلاحیه 1968 آن نیز شایان توجه است.

حفظ اسرار بیمار توسط پزشک و کادر درمانی از حقوق مسلم بیمار است؛ به طوری که ماده 6 منشور حقوق بیمار ایران مصوب 1380 وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی مقرر کرده است: بیمار حق دارد جهت حفظ حریم شخصی خود، از محرمانه ماندن محتوای پرونده پزشکی، نتایج معاینات و مشاوره های بالینی جز در مواردی که بر اساس وظایف قانونی از گروه معالج صورت می گیرد، اطمینان حاصل نماید.