اجتماعی سازی اندیشه توسعه؛ اهمیت، ضرورت و الزامات

ریشه اصلی توسعه نیافتگی ایران پسا انقلاب، نه در منازعات نظری اسلام و مدرنیته، که در فقدان اجتماعی سازی اندیشه توسعه به واسطه انفصال بخش ساختاری از بخش کارگزاری توسعه و به طور مشخص، - اندیشه توسعه در ایران پسا انقلاب به طور صریح در قالب طراحی برنامه های پنج ساله در واپسین سال های دهه نخست انقلاب اسلامی در دستور کار تدبیرپردازان و کارگزاران نظام قرار گرفت؛ امر خطیری که می بایست پس از طرح و بررسی در نهادهای بروکراتیک و سیاست گذار دولت، پس از تأیید هیأت وزیران، در قالب یک لایحه به مجلس شورای اسلامی ارسال شود تا پس از بحث و بررسی کلیات آن در صحن علنی و جزییات آن در شوراهای تخصصی و سپس در صحن به تصویب رسیده و در قامت قانون به دولت برای اجرا ابلاغ شود؛ لذا هرگونه سیاست گذاری در زمینه توسعه یک وجه برجسته ساختاری - بروکراتیک دارد.

از این رو، علاوه بر گفتمان و خواستگاه سیاسی دولت ها، در درجات دیگر، مناسبات میان دیگر اضلاع نهاد قدرت در سازمان سیاسی ایران همچون مجلس شورای اسلامی و شورای نگهبان قانون اساسی نیز در طراحی اسناد توسعه تأثیرگذار بوده است.

توجه به نقش گفتمان های سیاسی دولت ها در طراحی و تدوین اسناد توسعه به نوعی می تواند معادل بازنمایی اراده عمومی و انعکاس نقش کارگزاران نهاد اجتماع تلقی شود؛ و این دقیقاً همان موضعی اس