آدینه با داستان/ آسایشگاه

به گربه ی زشت بدترکیبی نگاه می کرد که مرد با خودش به آسایشگاه آورده بود و پروانه ی سفیدی که روی بوم نشسته بود.

باد تندی پنجره ی نیمه باز را محکم کوبید به دیوار و کاغذها و پارچه های جدا شده از بوم را وسط اتاق پخش و پلا کرد.

- هزار هزار جفت چشم بادامی بین پاهای مردها می چرخیدند و می رقصیدند و فریاد می زدند: دیوانه ها.

دیوانه ها.

داستان کوتاه مریم رحمَنی       مرد ریزجثه ساق پای اش را گرفت جلوی ساق پای آن یکی که جثه ی درشت تری داشت و موهای کم پشت اش رو به سفیدی می رفت.

مرد دوم سکندری خورد و یک لنگه پا چند متر را به چپ و راست تلو تلو خورد و با سر افتاد توی باغچه.

مرد ریز جثه بلند بلند خندید و همان طور که شکم اش را گرفته بود خودش  را به عقب پرت کرد و تنه ی نازک درخت بیدِ تازه کاشته شده، نتوانست آن ضربه ی ناگهانی را تحمل کند و.

قِرِچ!    هر دو دویدند و وای وای کنان صحنه ی جرم را ترک کردند.

    یک برگ چنار نیمه خشک و نیمه سبز روی زمین افتاده بود.

پروانه ی سفیدی از روی اش می پرید و با وزش ملایم باد که از پنجره ی نیمه باز وارد می شد مدام جابجا می شدند.

برگ و پروانه.

   مرد همان طور که داشت قلم مو را تمیز می کرد نگاهش روی بال های ظریف پروانه نشست.